Via partner
Zolang er leven is het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar , Hendrik Groen
Artikelnummer: 9789029091596
KLIK HIER OM TE BESTELLEN VIA PARTNER
Op verzoek van zijn vele oudere fans een grotelettereditie van Hendrik Groens nieuwe dagboek
We leerden Hendrik Groen kennen door zijn dagboek Pogingen iets van het leven te maken. Samen met zijn vriend Evert en de andere leden van de Oud-maar-niet-dood-club probeert Hendrik zijn laatste levensjaren in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord zo aangenaam mogelijk te maken.
Van tijd tot tijd valt het Hendrik zwaar om de moed erin te houden. Gelukkig heeft hij de pen weer opgepakt. Met de hem zo kenmerkende charmante humor neemt hij de medebewoners, de directie, zijn vrienden en de ouderdom in het algemeen op de korrel, waarbij hij zichzelf zeker niet spaart.
Hendrik Groen publiceerde zijn eerste dagboek in 2014. Het succes van Pogingen iets van het leven te maken - er is een heuse Hendrik Groen-fanclub, de vertaalrechten zijn verkocht aan meer dan 25 landen, en er komt een tv-serie - en de vele enthousiaste reacties van lezers, hebben hem geïnspireerd tot het schrijven van een vervolg.
Over Pogingen iets van het leven te maken. De pers over de boeken van Hendrik Groen:
‘Geestig, tragisch en soms aangrijpend.’ Het Parool
‘Hendrik Groen is koning.’ Kluun
‘In rake bewoordingen fileert hij het bestaan in een verzorgingshuis. Gerieflijk en hilarisch tegelijk.’ **** Leeuwarder Courant
Iedereen leest Hendrik Groen.’ NRC Handelsblad
‘Groen en zijn beslommeringen in het bejaardenhuis zijn net zo hilarisch als Adrian Mole-in-de-groei.’ Zin
MENINGEN: een beetje depri ,s morgens vroeg, lees als koekje bij de koffie een hoofdstuk in dit boek
de dag ziet er meteen veel zonniger uit
ter info, ik ben 84,
Eind 2014 las ik ‘Pogingen iets van het leven te maken‘, het eerste boek van Hendrik Groen, wat ik een ontroerend en grappig boek vond. Nu is pas de opvolger ‘Zolang er leven is’ uitgekomen en ik was dan ook benieuwd of ik dit boek net zo leuk vond als het eerste boek.
Gelukkig was dat zo. Veel is natuurlijk hetzelfde, Hendrik Groen zit nog steeds in het bejaardenhuis en heeft zijn vrienden en de OMANIDO-club waarmee hij kattenkwaad uithaalt en van het leven geniet. Daarin is niet veel veranderd. Maar ik vond Hendrik in dit boek cynischer, over hoe er met ouderen wordt omgegaan, de realiteit is dat er minder zorg is en dat verpleegtehuizen moeten bezuinigen. Het zijn wel mensen waarom het gaat en dat is soms hard om te lezen. Maar wel de realiteit en ik vind het knap dat het, eigenlijk op een best grappige manier, zo beschreven is.
Want ‘Zolang er leven is’ is niet alleen hard, het is grappig en ontroerend. Op sommige momenten heb ik echt hardop moeten lachen en las ik stukjes voor aan mijn dude. Dat er veel herhaling in zat, vond ik nog niet eens zo storend, dat vergeet je als je wat verder in het boek komt. En Hendrik Groen is gewoon een lieve man, ik zou zo een kopje thee met hem gaan drinken, en hij deed me op momenten denken aan mijn opa. Die kon namelijk ook goed ondeugend zijn. Dat maakte het boek voor mij nog net even wat leuker.
‘Zolang er nog leven is’ is een waardige opvolger van ‘Pogingen iets van het leven te maken’. Heb je genoten van het eerste boek van Hendrik Groen, dan moet je het tweede deel ook gewoon lezen. En voor al die politici in Den Haag die beslissingen maken over bezuinigen is dit natuurlijk helemaal verplichte kost.
Ik vind het mooi, dat in dit boek wordt ingezoemd op het ouder worden. Zelf werk ik in de ouderenzorg, en zie in het verpleeeghuis veel problemen, veel verdriet en tranen, maar het bijzondere is ook, dat wij samen, de zorg en de bewoners, ons soms ook tranen lachen! Want ouder worden is ook gewoon: leven, met alles wat daarbij hoort, gewone dagen, verdrietige dagen, en fantastische dagen.
Wat een fijn boek. Om zo in het leven te kunnen staan, op deze leeftijd. Eerlijk ook te durven en kunnen benoemen hoe het er aan toe gaat in onze huizen voor de ouder geworden medemens. Lees dit boek, geniet van de humor, veeg stiekem een traan weg.....maar lees!!!
Weer net zo mooi als zijn eerste boek. Ontroerend en herkenbaar voor een ieder die een bejaarde kent en daar mee te maken heeft. Maar geschreven met zo ontzettend veel humor dat je constant van de bank rolt van het lachen. Wel vind ik het een aanrader eerst deel 1 ('pogingen om iets van her leven te maken' heet dat boek) te lezen voor men aan deze begint, dan ken en begrijp je de personages beter.
Maar oh, wat een heerlijk boek weer! Een aanrader voor iedereen!
Zolang er leven is, is een waardige opvolger van zijn voorganger Pogingen iets van het leven te maken. Hendrik en zijn vrienden van de Omanido-club ondernemen nog steeds uitstapjes met elkaar, variërend van een museum bezoek tot aan de kerstmarkt en alles daar tussen in, met als hoogtepunt hun jubileumreis naar… (dat lees je in het boek ;-) ). Tevens zijn ze begonnen met het verkennen van restaurants in de buurt. Het leren kennen van buitenlandse spijzen brengt een hoop gezelligheid met zich mee en de leden laten zich telkens weer heerlijk verwennen door de restauranteigenaars.
Bijna iedere dag schrijft Hendrik een stukje in zijn dagboek, wat resulteert in bijna 365 hoofdstukjes. De schrijfstijl van Hendrik is nog steeds vlot, zeer goed toegankelijk en doorspekt van humor. Soms wat sarcastisch maar nooit over de top. We beleven alles door de ogen van Hendrik, wat logisch is want het is zijn dagboek.
Ook nu weer is het dagboek voorzien van relevante nieuwsfeiten van het moment waarin het geheel zich afspeelt. En tijdens het lezen beleef je dus een soort van ‘trip down memory lane’. Te denken valt aan de aanslag op Charlie Hebdo, de Provinciale Statenverkiezingen, de minituintjes van AH, bootvluchtelingen, start Tour de France in Utrecht, Johan Cruijff met longkanker en nog heel veel ander nieuws uit 2015. Ik vond het heerlijk om te lezen en zo eigenlijk in januari 2016 nog even heel 2015 door te nemen.
Dat niet alles over rozen gaat bij Hendrik en zijn vrienden blijkt ook als één van de leden van de Omanido-club komt te overlijden. Het gehele proces voelt zo werkelijk aan dat je aanvoelt dat Hendrik er een beetje van slag van raakt. Je vrienden verliezen is nooit leuk maar onontkoombaar als je zelf al een hoge leeftijd hebt bereikt. Maar dan is de tijd wel daar dat diegene die komt te overlijden wel een nieuwe club kan oprichten, de Nonizolado-club ==> Nog-niet-zo-lang-dood-club.
Over de cover kan ik hetzelfde zeggen als de vorige keer:
"De cover is eenvoudig maar sprak mij wel aan. Door de pentekening is het goed gelukt om het portret van Hendrik er levendig uit te laten zien als een oude maar vitale man inclusief de tekenen van het ouder worden."
Hendrik is nog niet van plan zijn pen aan de wilgen te hangen verklapt hij op het eind. Ik hoop dat Hendrik 100 jaar of ouder mag worden dan kunnen we nog een tijd van hem en zijn belevenissen blijven genieten. Hendrik doet mij vooral denken aan de opa die ik al zolang moet missen maar die ik voor altijd in mijn hart heb gesloten.
Gewicht
1,070 Kg
Uit jaar:
2016
Uitvoering:
Hardcover
Uitgever(Label):
Meulenhoff Boekerij, Amsterdam
Omslagontwerp (Vormgeving omslag):
DPS Design & Prepress Studio, Amsterdam
Omslagbeeld:
Victor Meijer
Zetwerk:
Text & Image, Elp
Aantal pagina's
617
NUR/NUGI
301 Literaire roman, novelle (Staat voorin ten onrechte NUR 302, is niet vertaald)