Via partner
VerpleegThuis Wat ik leer van mijn huisgenoten met dementie , Teun Toebes
Artikelnummer: 9789029544382
KLIK HIER OM TE BESTELLEN VIA PARTNER
'Een hartenkreet van een jonge zorgvernieuwer'
Op 21-jarige leeftijd maakte Teun Toebes de gedurfde keuze om op de gesloten afdeling van een verpleeghuis te gaan wonen. Niet alleen om te ervaren hoe de zorg voor mensen met dementie verbeterd kan worden, maar vooral om te laten zien dat wij als maatschappij ons beeld van dementie moeten aanpassen. Op ontwapenende en ontroerende wijze beschrijft hij de pijnlijke systemen die in de zorg en samenleving heersen en hoe wij deze kunnen veranderen.
VerpleegThuis is niet alleen een boek over de toekomst van dementie, maar vooral een boek over de toekomst van ons allemaal. Waarom? Omdat de kans dat dit boek ook over jouw toekomst gaat één op vijf is.
MENINGEN: Een boek dat eigenlijk door iedereen gelezen moet worden! Van manager in de zorg of politicus tot de buurman of mantelzorger van iemand met dementie. Werk aan de winkel!
Heel integer en prachtig geschreven! Ik snap door dit boek helemaal hoe de verpleeghuis zorg eruit ziet en hoe het er anders uit zou kunnen zien.... Hoop dat Teun zijn visie werkelijkheid wordt!!
Prachtig en ontroerend boek! Aanrader voor iedereen om te lezen!
Voor mij als zorgverlener laat het zien hoe belangrijk het is om een open blik te houden en het gesprek aan te gaan.
Het geeft herkenning om dit boek te lezen, fijn dat dit onder de aandacht wordt gebracht op een open en eerlijke manier!
Het laat zien hoe we in de zorg verstrikt zijn geraakt in allerlei wetten en regels die de zorg beter moeten maken, maar eigenlijk de kwaliteit van leven van mensen met dementie drastisch doet verminderen.
Super mooi geschreven! Ondanks het feit dat ik niks met de Verpleeghuiszorg te maken heb, wist dit boek mij te raken en leidde tot nieuwe inzichten.
Toebes doet de studie Zorgethiek en Beleid en is oprichter van Stichting sTeun&Toeverlaat. In eerste instantie, als hij stage gaat lopen in een verpleeghuis voor demente ouderen, schrikt hij van wat hij ziet. Maar hij stort zich er volledig in en wel op een heel bijzondere manier. Hij gaat zelf wonen op een gesloten afdeling, tussen de mensen!
.. 'want ook een inclusieve samenleving begint bij jezelf'..
Zo ontdekt hij van binnenuit hoe het eraan toe gaat.
En dat valt tegen. Toebes kan zich goed inleven en legt feilloos de tekortkomingen bloot.
'Dit is geen aanval op zorgverleners, maar een aanklacht tegen een systeem dat afstand heeft gecreëerd tussen de samenleving en mensen met dementie'
De omgang met zijn nieuwe huisgenoten is hartverwarmend. Hij heeft oog voor hun eigenheid.
In de zorg gaat het steeds meer over efficiëntie en veiligheid. Dit gaat ten koste van de menselijkheid.
Als je in een verpleeghuis terechtkomt lijkt het alsof je niks meer te zeggen heb. Iemand anders is wettelijk vertegenwoordiger dus formeel heb je geen stem meer, geen recht van spreken. Je wordt zelfs opgesloten.
Zou jij dat zelf willen?
Het perspectief van zorgverleners is dominant in de zorg. In het wekelijks overleg wordt gepraat over het wel en wee van de bewoners, maar niet met de bewoners!
"Als zorgen voor mensen verandert in het verzorgen van mensen, dan doen zorgverleners toch eigenlijk niets anders meer dan die mensen in leven houden?
Ik had me nooit echt verdiept in dementie, had er ook nog nooit mee te maken. Wel zie ik in de gehandicaptenzorg dezelfde problemen die Toebes signaleert. Er is te weinig persoonlijke aandacht. Dat komt grootdeels door de werkdruk.
Volgens Toebes is het niet perse zo dat alleen medisch geschoolde mensen voor mensen kunnen zorgen.
'Zorgen doe je met je hart. We moeten zelf meer initiatieven nemen om voor menselijke zorg te zorgen. '
Toebes gaat met zijn huisgenoten op stap, houdt vrijdagmiddagborrels op zijn kamer, bouwt een band op.
Dit doet hij overigens onbetaald.
Toebes is er voorstander van de buitenwereld meer naar binnen te halen, en bewoners te betrekken bij de normale dagelijkse bezigheden zoals koffie zetten, stofzuigen... Creëer een huiselijk sfeer.
Ik denk dat hij een goede kijk op de zaak heeft.
Mocht ik ooit in een verpleeghuis belanden dan hoop ik daar iemand te treffen als Toebes..
'Want alleen als wij de mens blijven zien, zal hij nooit verdwijnen.'
Wat een respect voor Teun dat hij dit doet op zo een jonge leeftijd .
En mooi geschreven en zo waar wat hij schrijft ik heb dit ook ervaren met mijn meter .
Is zo pakkend en mooi geschreven dikke pluim voor Teun .
Gewicht
0,286 Kg
Uit jaar:
2021
Uitvoering:
Paperback
Uitgever(Label):
De Arbeiderspers, Weteringschans 259, Amsterdam
Omslagontwerp (Vormgeving omslag):
Léon Kranenburg, bureau WOAU
Fotografie (Foto's)
Teun Toebes
Omslagfoto: (255 tekens)
Merlijn Doomernik
Tekeningen van:
Liesbeth Sterrenburg
Typografie (Boekverzorging):
Perfect Service
Aantal pagina's
195 excl. Ethische verantwoording
NUR/NUGI
320 Literaire non-fictie algemeen