MOMENTEEL BIJ ONS UITVERKOCHT
Zolang er leven is het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar , Hendrik Groen
Artikelnummer: 9789029090766
Nederland leerde Hendrik Groen kennen door zijn dagboek Pogingen iets van het leven te maken. Samen met zijn vriend Evert en de andere leden van de Oud-maar-niet-dood-club, probeert Hendrik zijn laatste levensjaren in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord zo aangenaam mogelijk te maken. Van tijd tot tijd valt het Hendrik zwaar om de moed erin te houden. Gelukkig heeft hij de pen weer opgepakt. Met de hem zo kenmerkende charmante, ironische humor neemt hij de medebewoners, de directie, zijn vrienden en de ouderdom in het algemeen op de korrel, waarbij hij zichzelf zeker niet spaart.
MENINGEN: Onder het motto ‘Ik schrijf dus ik blijf’ noteert de vroegere bovenmeester Henk Groen weer een jaar lang elke dag een stukje over zijn leven in het verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Hij is lid van de club Omanido (Oud maar niet dood) die door zijn uitjes de economie helpt, want ‘zorg dat je rood staat als je doodgaat’. De dagboekstukken vertellen over de wereld in het tehuis, met een variatie aan bewoners, ongemakken en ergernissen, met daartussendoor gebeurtenissen uit de wereld van 2015 (bezuinigingen, aanslagen, sport, vluchtelingen, sjoemelsoftware). De met droge humor en spot geschreven herkenbare fragmenten gaan van glimlach tot serieus (de dood van zijn geliefde vriend) en van filosofisch tot schaterlach. Het boek is het zelfstandig te lezen vervolg op de bestseller ‘Pogingen iets van het leven te maken’*. Ook dit tweede deel is een makkelijk leesbaar boek voor een grote lezersgroep. Hendrik Groen is een pseudoniem.
H.W.L. Keus-Asveld
Eind 2014 las ik ‘Pogingen iets van het leven te maken‘, het eerste boek van Hendrik Groen, wat ik een ontroerend en grappig boek vond. Nu is pas de opvolger ‘Zolang er leven is’ uitgekomen en ik was dan ook benieuwd of ik dit boek net zo leuk vond als het eerste boek.
Gelukkig was dat zo. Veel is natuurlijk hetzelfde, Hendrik Groen zit nog steeds in het bejaardenhuis en heeft zijn vrienden en de OMANIDO-club waarmee hij kattenkwaad uithaalt en van het leven geniet. Daarin is niet veel veranderd. Maar ik vond Hendrik in dit boek cynischer, over hoe er met ouderen wordt omgegaan, de realiteit is dat er minder zorg is en dat verpleegtehuizen moeten bezuinigen. Het zijn wel mensen waarom het gaat en dat is soms hard om te lezen. Maar wel de realiteit en ik vind het knap dat het, eigenlijk op een best grappige manier, zo beschreven is.
Want ‘Zolang er leven is’ is niet alleen hard, het is grappig en ontroerend. Op sommige momenten heb ik echt hardop moeten lachen en las ik stukjes voor aan mijn dude. Dat er veel herhaling in zat, vond ik nog niet eens zo storend, dat vergeet je als je wat verder in het boek komt. En Hendrik Groen is gewoon een lieve man, ik zou zo een kopje thee met hem gaan drinken, en hij deed me op momenten denken aan mijn opa. Die kon namelijk ook goed ondeugend zijn. Dat maakte het boek voor mij nog net even wat leuker.
‘Zolang er nog leven is’ is een waardige opvolger van ‘Pogingen iets van het leven te maken’. Heb je genoten van het eerste boek van Hendrik Groen, dan moet je het tweede deel ook gewoon lezen. En voor al die politici in Den Haag die beslissingen maken over bezuinigen is dit natuurlijk helemaal verplichte kost.
Ik vind het mooi, dat in dit boek wordt ingezoemd op het ouder worden. Zelf werk ik in de ouderenzorg, en zie in het verpleeeghuis veel problemen, veel verdriet en tranen, maar het bijzondere is ook, dat wij samen, de zorg en de bewoners, ons soms ook tranen lachen! Want ouder worden is ook gewoon: leven, met alles wat daarbij hoort, gewone dagen, verdrietige dagen, en fantastische dagen.
Uit jaar:
2016
Aantal pagina's
375